مرفین

مرفین

در سال ۱۸۰۴ اولین الکالوئید تریاک که شناخته شد مورفین یا مرفین نام گذاری کردند که از کلمه مورفئوس خدای رویای یونان باستان مشتق شده بود. از سال ۱۸۵۰ که سرنگ های تزریق زیر جلدی به بازار آمد، استفاده از مورفین گسترش بیشتری پیدا کرد. مرفین از تریاک استخراج می شود و یا مستقیماً از ساقه خشخاش به دست می آید و به صورت پودری کریستالی به رنگ قهوه ای روشن و یا سفید می باشد.

عوارض مصرف مرفین

مرفین به اشکال قرص، کپسول، پودر یا محلول عرضه می شود و از طریق خوراکی، کشیدن از راه مجاری تنفسی و تزریق زیر پوستیو تزریق داخل سیاهرگ مورد استفاده قرار می گیرد. شروع مصرف مورفین را متخصصان به ماه عسل تعبیر می کنند. زیرا مورفین تمام احساسات مصرف کننده را تغییر می دهد و به تجربه های ادارکی، خلقی و حسی و اساساً ارتباطات شخص با دنیای خارج، ظاهر دلنشینی می بخشد. این لذت در ابتدا در مورد احساسات داخلی نامشخص، بسیار شدید است. کارکرد ذهنی در سطوح بالا مانند قدرت استدلال، نه تنها دچار اشکال نمی گردد، بلکه عملکرد آن با شور و هیجان زیاد توأم است. البته پس از مدتی مصرف، عادت پدیدار می گردد و شخص به ناچار مقدار مصرفی خود را افزایش می دهد. اضطراب که خود جزئی از درد و رنج وابسته به کمبود احتمالی در اعتیاد است، سبب می شود که شخص علاوه بر افزایش مقدار مصرفی خود، فواصل مصرف را کاهش داده و به این شکل از بروز علائم کمبود و اضطراب احتمالی جلوگیری نماید.

اثر مصرف مرفین

افرادی هستند که مصرف روزانه خود را بدون افزایش قابل ملاحظه ادامه می دهند، و زندگی خود را بر اساس ریتم سرنگ ها قرار داده و به کار و زندگی معمولی خود مشغول می باشند. اما این افراد دیگر قادر به تداوم کار و فعالیت نبوده و دائماً در پی بالا بردن مقدار مصرفی و پر کردن سرنگ های بعدی هستند. اختلاف مورد اشاره مربوط به سازمان روانی، شخصیتی فرد و قدرت او در کنترل تمایلات و ارضای آن است. اما در اکثر موارد، اعتیاد به مشتقات تریاک به طور عام و به مرفین به طور خاص، موجب زوال سریع فیزیکی، روانی و اجتماعی می گردد و افرادی که قدرت ذهنی خود را حفظ کرده اند، رنج فراوان می کشند. زیرا دیگر خبری از ماه عسل خبری نیست، بلکه فقط لحظات پر اضطراب و سختی وجود دارد که شخص به پر کردن سرنگ فردای خود می اندیشد. مرفین به صورت امروزی برای از بین بردن درد از قرن نوزدهم سابقه دارد و از حیث طبقه بندی فارماکولوژی، تضعیف کننده سیستم مرکزی اعصاب می باشد.

تاریخچه مرفین 

در قرن هجده میلادی تدخین تریاک در خاور دور بسیار رواج پیدا کرده بود و داد و ستد تریاک یکی از منابع اصلی درآمد برای مستعمره های انگلستان و هلند محسوب می شد. حتی اسپانیائی ها هم سهم خود را از این معاملات از فیلیپین دریافت می کردند. با این که در آن زمان تریاک در اروپا در دسترس همگان بود ولی وفور آن مشکل ساز نبود. تریاک به طور قابل توجهی از مواد مخدر مختلف ترکیب شده که در قرن نوزدهم میلادی دانشمندان موفق به تجزیه این ماده شدند. در سال ۱۸۰۶ شیمیدان آلمانی، برای نخستین بار موفق به استخراج یک ماده از کل مواد ترکیبی در تریاک شد که آن را مرفین نامید. دومین ماده استخراجی از تریاک کدئین بود، که توسط پروفسور و شیمیدان فرانسوی، در سال ۱۸۳۲ میلادی و به دنبال آن در سال ۱۸۴۸ میلادی ماده پاپاورین توسط دانشمند آلمانی به دست آمد. این مواد خالص جایگزین استفاده دارویی از تریاک خام شدند و همانند تریاک این مواد به عنوان داروی ضد درد و ضد اسهال مورد استفاده قرار گرفتند. با اختراع و کشف تزریق زیر جلدی در اواسط قرن نوزدهم، مرفین به عنوان مسکن وریدی مورد استفاده قرار گرفت.