قرص های خواب آور
به طور کلی داروهایی را که اثر رخوت آور و همچنین خواب آلودگی، بی حالی و یا بی هوشی دارند را آرام بخش می نامند. داروهای آرام بخش به منظورهای مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند، از استفاده های متفاوت برای درمان استرس و بیماری های روانی گرفته تا تسکین درد بیماری های جسمی و یا بی هوشی در عمل های جراحی. داروهای خواب آور انواع متفاوتی دارند که با توجه به نیاز بیمار توسط پزشک معالج تجویز می شوند. این داروها در دوزهای مختلفی وجود دارند که دوزهای کم اثر کوتاه مدت و کمتری دارد و در دوزهای بالا تأثیر این داروها بیشتر است. اما باید توجه داشت که در صورت استفاده نادرست از دوزهای بالا خطر بروز کما و همچنین مرگ وجود دارد. همچنین بروز اعتیاد در اثر مصرف این داروها از عوارض جدی آن ها به شمار می آید.
انواع قرص خواب آور
قرص های خواب آور برای بهبود کیفیت خواب مورد استفاده قرار می‌گیرند و متأسفانه با شرایط امروزی همه‌گیر شده‌اند. از شناخته شده‌ترین انواع قرص خواب می‌توان به بنزودیازپین ها و باربیتورات ها اشاره کرد. دیازپام، اگزازپام، ملاتونین، لورازپام، فلورازپام و کلردیازپوکساید هم چند نمونه از معروف‌ترین داروهای خواب‌آور به حساب می‌آیند. برخی از داروهای غیراختصاصی نظیر پرومتازین و دیفن‌هیدرامین هم از تأثیرات خواب‌آوری برخوردارند.
باربیتورات ها
باربیتورات ها داروهای سرکوب کننده سیستم عصبی مرکزی هستند. از باربیتورات ها به عنوان آرامبخش، خواب آور، ضد تشنج و بی هوش کننده استفاده می شود. باربیتورات ها از بنزودیازپین ها قوی تر هستند.
بنزودیازپین ها
بنزودیازپین ها داروهایی هستند که اثرات متنوعی همانند ضد اضطراب، شل‌کننده عضلات، ضد تشنج، آرام بخش و خواب آور دارند. داروهایی که دارای چنین اثراتی هستند برای کاهش اضطراب و ترس و ایجاد خواب قبل از جراحی و سایر اعمال پزشکی استفاده می‌شوند. بنزودیازپین ها جزو پر مصرف ترین داروهای خواب آور هستند و به احتمال زیاد شما هم اسم آن ها را زیاد شنیده اید.
مصرف قرص های خواب آور
حدوداً نیمی از بزرگسالان هر از چند گاهی با مشکل خواب مواجه می‌شوند و حدوداً برای ۳۰ درصد این افراد بی خوابی به یک مشکل مزمن تبدیل شده است. بر اساس مطالعات انجام شده، نوجوانان بیشتر دچار بی خوابی هستند. نتایج یک پژوهش در سال ۲۰۱۵ نشان می دهد، از هر ۱۰ دانش آموز دوره راهنمایی، ۶ نفر و از هر ۱۰ دانش آموز دبیرستانی، ۷ نفر کمتر از میزان توصیه شده می‌خوابند. روانپزشک در برخی موارد، داروهایی را برای درمان بی‌خوابی تجویز می‌کند. تمام قرص های خواب آور باید کمی قبل از خواب (بین نیم تا ۲ ساعت) مصرف شوند. پس از مصرف داروی بی‌خوابی، از رانندگی کردن یا انجام فعالیت‌های نیازمند تمرکز، خودداری کنید چون باعث خواب آلودگی شده و می‌تواند خطر تصادف را افزایش دهد. مصرف داروها باید با عادات مناسب خوابیدن همراه شوند. مصرف قرص های خواب آور با الکل، تریاک یا دیگر مواد مخدر خطرناک می باشد.
ترک قرص خواب آور
در صورتی که قرص خواب به صورت کنترل شده و تحت نظارت پزشک متخصص مصرف شود، مشکلی برای فرد به وجود نمی آید. اما مصرف غیر اصولی و کنترل نشده این قرص ها می تواند با وابستگی شدید جسمی و روانی و اعتیاد همراه باشد و بحث ترک اعتیاد به میان خواهد آمد.