افسردگی چیست
افسردگی یکی از شایع ترین و ناتوان کننده ترین اختلالات خلقی است که با احساسات آزار دهنده چون غم و اندوه، نا امیدی، بدبینی، از دست دادن علاقه به زندگی و کاهش رفاه عاطفی همراه است. این اختلال نیز با اختلالات خواب و اشتها، کاهش انرژ ی و اغلب اختلالات شناختی از قبیل اشکال در تمرکز و یادآوری همراه است. افسردگی به اندازه بیماری های قلبی و ورم مفاصل (آرتریت) ناتوان کننده است. به علاوه، افراد افسرده در معرض افزایش خطر خودکشی هستند. در حالی که هم ژن و هم محیط زیست در خطر ابتلای فرد به افسردگی نقش دارند، استرس نیز می تواند آغاز کننده یک رویداد افسردگی باشد. بعضی از افراد افسرده برای فرار از علائم آن به مصرف مواد مخدر و الکل روی می آورند و علاوه بر بیماری افسردگی، خود را گرفتار مشکل دیگری می کنند.
افسردگی در کجای مغز اتفاق می افتد
ما اکنون می دانیم که علائم فیزیکی ممکن است منعکس کننده اختلال در هیپوتالاموس بوده که در نتیجه منجر به تولید بیش از حد هورمون های استرس می گردد. این امر در آزمایشگاه نشان داده شده است. در بسیاری از بیماران افسرده ترشح هورمون استرس یعنی کورتیزول در پاسخ به یک آنالوگ مصنوعی قوی که به طور معمول ترشح کورتیزول را با مکانیسم بازخورد منفی خاموش می کند متوقف نمی گردد. آزمایش با تصویر برداری توموگرافی انتشار پوزیترون نیز نشان می دهد که یک منطقه از شکنج سینگولیت قدامی در قشر مخ واقع در جلوی استخوان پیشانی در افسردگی دخالت دارد. این منطقه، که به طور معمول جنبه های شناخت و احساس را تلفیق می کند، یک هدف آزمایشگاهی اصلی برای تحریک عمیق مغزی در بیماران به شدت افسرده که به درمان های دیگر پاسخ نداده اند، مناسب می باشد.
روش های درمان افسردگی
در ایالات متحده، خطر افسردگی شدید محتاج به درمان در طول عمر حدود هجده درصد است. به عبارت دیگر، در طی دوازده ماه، حدود ۷/۵ درصد از بزرگسالان آمریکایی اختلال افسردگی را تجربه کرده اند. خوشبختانه، هشتاد درصد از این افراد به دارو، روان درمانی و یا ترکیبی از این دو پاسخ می دهند. برخی از بیماران به شدت افسرده را می توان با کمک الکتروشوک درمان کرد. برای آن دسته از بیماران که به داروهای ضد افسردگی استاندارد پاسخ نمی دهند، ممکن است روش تحریک عمیق مغزی که در اصل برای بیماران مبتلا به بیماری های عصبی به کار برده می شود، مؤثر باشد.
دارو درمانی افسردگی
در حال حاضر داروهای ضد افسردگی مورد تأیید، سطح نوراپی نفرین یا سروتونین در سیناپس ها را افزایش می دهند. چند دارو نیز دوپامین را هدف قرار می دهند. داروهای کاملاً شناخته شده مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین فقط روی سروتونین تأثیر دارند. پس از آن، افزایش سطح میانجی های عصبی باعث شروع تغییرات شکل پذیری در سلول ها و مدارها شده که پس از چند هفته منجر به بهبود علائم می گردد. به علاوه، نشان داده شده است که رفتار درمانی شناختی در درمان اختلال افسردگی مؤثر می باشد. به تازگی نشان داده شده است که کتامین، دارویی که گیرنده گلوتامات را مسدود می کند، به سرعت علائم افسردگی را کاهش می دهد. از آن جا که کتامین دارای عوارض جانبی بسیاری است، احتمال استفاده بالینی از آن وجود ندارد، اما این یافته ها منجر به شروع جستجوی هیجان انگیزی برای رویکردهای جدید دارویی شده است.